I fell in love with football as I was later to fall in love with women: suddenly, inexplicably, acritically, giving no thought to the pain or disruption it would bring with it.
NICK HORNBY, Fever Pitch
A Coruña, 22 de xuño de 2020
O textiño que ides ler é a segunda (e derradeira) parte dun relatiño autobiográfico (aquí lles vai a ligazόn para ler o primeiro episodio). Unha historia de sentimento e ilusión, pero tamén de illamento e confusión: un amor inicialmente apenas percibido, logo sentido de maneira cada vez máis profunda, soñado, alimentado a pesar da distancia e que, cando por fin xurdiu a posibilidade de seguilo a través de Europa, se negou. Unha breve crónica da historia, sen involucrarme demasiado na descripción das miñas emocións.
- ATENAS-XÉNOVA: O PRINCIPIO DA FIN
Estiven unhas semanas máis na miña habitación no campus da universidade e logo marchei de Inglaterra. Para sempre, pensaba eu daquela. Voltaba a Xénova, para estar unha tempada na casa dos meus pais, onde remataría a miña tese. E, sobre todo, a mediados de maio, viaxaría a Atenas, para pasar dúas semanas con ela. Fixen todo o que puiden para concluír o primeiro borrador da tese antes de saír para Grecia, porque tiña un calendario bastante cheo, o verán seguinte. Seguiamos en contacto, ela e eu. Xa, mais dun xeito bastante diferente. Tardaba moito en contestarme e escribíame cada vez máis de presa. Falabamos por Skype moito máis raramente. A razón “oficial” era que tiña moi pouco tempo e, que eu saiba, era verdade. Unha boa oportunidade agardábaa no horizonte: aparentemente, había a posibilidade de traballar en Estrasburgo, para ΣΥΡΙΖΑ, daquela o partido de goberno en Grecia. De todos os xeitos, non me parecía ben: eramos unha parella, ao cabo. Con todo, custábame menos contarme unha pequena, grande mentira para xustificar o seu silencio dun xeito que non me fixese mal: “traballou moito para obter un emprego de este tipo, é normal que queira invertir o 100% de si mesma nisto”. Unha ou dúas veces falamos sobre isto e creo que eu fun bastante claro en manifestarlle o meu total apoio. Como eu aínda tiña que terminar o meu doutorado, eu vía as cousas bastante simples: ela iría a Estrasburgo primeira. Eu seguiriaa ao conseguir o título e logo procuraría un traballo no mundo académico alí e, no caso de non atopalo, buscaría un traballo calquera. Medrariamos ao seu ritmo. Aínda así, non parecía nada convencida. Seguía a escribir dun xeito frío, con pouca ilusión. Había que falar, outra vez. Fariámolo en Atenas. E, esta vez, eu percibía síntomas para ser ben pesimista.
- GRECIA: UN SOÑO QUE COLAPSA
“Eπόμευη στάση: Aεροδρόμιο”. Xa, “Proxima parada: Aeroporto”. A voz da anunciadora rompeu o silencio, espertándome do meu transo. Sairía para Milán Malpensa cunha gran ferida no corazόn. Chegara a Atenas nunha época ben caótica para o país. A crise golpeara Grecia moi duramente e estaban a pique de arrancar as eleccións europeas. Co seu desafío á “Troika” (“Καταστρόικα!”), Alexis Tsipras estaba a navegar a toda vela cara á vitoria, un resultado que complicaría as relaciόns entre o país e a Uniόn Europea. Recibiume ela no aeroporto cunha cara que comunicaba todo menos entusiasmo. Despois de meses de comunicaciόn fría, unha ollada abondou para entender que non serían unhas vacaciόns. Mesmo diría que non estaba contenta da miña presencia. Durante as dúas semanas seguintes, tiven razόns para que esta impresiόn se reforzase. Tiña moito que traballar, iso sabíao. Aínda así, o número de horas que pasei sό, navegando coa tablet, na habitaciόn do seu irmán, foi realmente surreal. Saiamos de cando en vez e pareciamos unha guía que acompaña un turista pola cidade, sorrindo apenas. Ás veces parabámonos nalgún sitio para tomar un café. Unha vez mesmo quedamos cunha compañeira nosa de departamento, que, na verdade, parecía moito máis entuasiasta de verme ca ela. Tiven que preguntarlle explicitamente: “Ao miráresme, ves a mesma persoa que vías en Lancaster?” Aseguroume que si, que soamente tiña moito que traballar, que agora tiña unha grande ocasiόn… mesmo engadiu que tiña “que ser egoista” (quen falara de egoísmo?). Ben, de todos os xeitos, parecíame bastante claro: o sentimento para ela acabouse, mais non tiña o valor de dicirmo explicitamente. Cun entusiasmo máis sentido por ela que por min, asistimos á vitoria de Tsipras nas eleciόns europeas: mantería o novo líder as promesas que fixo ao pobo grego? (spoiler: non). Unha das últimas tardes que pasamos xuntos, propúxome ela mirar a final da Champions’ League. Non sei por que, honestamente, non nos importaba moito o partido, mais calquera cousa que se fixese xuntos, nestes días, para min estaba ben. Xugábase en Lisboa mais a copa ía para a capital española: no suxestivo marco do Estado da Luz, un sorprendente Atlético desafíaría os poderosos rivais do Madrid. O Atleti marcou un gol na primeira parte e liderou o partido, mais o conxunto branco empatou no derradeiro minuto e acabou goleando 4-1 no tempo engadido. Acabouse o soño dos colchoneros de levarse a súa primeira Champion’s League: sería o Madrid quen sacase a súa décima. Bágoas atravesaban as caras dos afecionados do equipo vermello e branco, outra vez destinados a vivir na sombra dos seus curmáns máis ricos. Aínda que non me guste ningún dos dous equipos, identifiqueime cos afecionados do Atleti: percorreron quilόmetros para acariñar un soño e, ao momento de concretalo, negόusellelo. Voltarían a casa co corazόn quebrado. Xusto coma min.
- XÉNOVA-ESTRASBURGO (VÍA ESTADOS UNIDOS): O EPITAFIO
Strictu sensu, non terminamos en Atenas. Oficialmente, seguiamos xuntos: deille a oportunidade de romper de forma explícita, pero preferiu non facelo. De todos os xeitos, todo estaba ben claro. Voltei a Xénova sentíndome solteiro. Seguiamos en contacto, mais cada vez máis raramente: eu mantiña a esperanza de que, polo menos, xuntase o valor de dicirme claramente que todo se acabara. “Isto, polo menos, merézoo,” pensaba. Evidentemente, non. Afortunadamente, daquela tiña algo que podía distraerme un poco da situaciόn: dentro de oito días, sairía para Estados Unidos, pola primeira vez na miña vida (e, até agora, a última): ía asistir a unha conferencia de lingüística e ciencias cognitivas na Universidade de Connecticut, onde presentaría os resultados do meu proxecto. Nos propios EUA recibín unha das súas últimas mensaxes dende Estrasburgo, o primeiro dende había dez días. A finais de xullo, mentres estaba a preparar a miña contribución para unha conferencia que se tería en Lancaster, despois de tres semanas sen sentírmonos ela contactoume para decirme que talvez (mais non estaba segura) estaría en Londres “máis ou menos no mesmo período” e que quizais podería pasar por Lancaster (pero isto tampouco era seguro). Decidín que era o momento de cortar con todo isto: díxenlle que estar cunha persoa pola que mesmo atopar cinco minutos para enviar unha mensaxe é demasiado, non me interesaba. Ela comentou: “Enténdoo, síntoo. Non podo facer nada para que mudes de opiniόn.”
- ODENSE: BANDEIRAS, SOIDADE E SAL NA FERIDA
Marzo de 2015, tiña que facer dúas cousas en Odense. Primeiro, falar cun profesor da Universidade da Dinamarca Meridional e os seus colaboradores sobre un proxecto que iamos propoñer ao Consello de Investigaciόn Científica de Dinamarca a fin de mes; segundo, asistir a un seminario de ciencias cognitivas que se tería en Slaegelse neses días, organizado polo devandito profesor. Foi unha viaxe moi boa: ningún dos dous eventos deu resultados significativos, voltei a Italia coas ideas bastante confundidas e a carteira moito máis lixeira, pero pasei dez días agradábeis nunha feitiña cidade do sur da Dinamarca, preto da fronteira alemá. Ademais, aproveitei tamén para visitar un amigo danés en Copenhagen. O derradeiro día do seminario, como de costume, fomos cear xuntos todos os participantes ao evento, nun restaurante no centro de Odense. Cheguei moi cedo, aínda non estaba ninguén da alegre brigada. Descubrín que o lugar se atopaba xustamente diante ao restaurante italo-grego, que colgaba orgulloso nas súas xanelas as bandeiras dos dous países. Vaia casualidade, pensei sorrindo dun xeito un pouco amargo. Mais logo, durante algúns minutos, a miña mente voltou ao ano precedente, a Messenger, a Skype e, sobre todo, á ledicia de Lancaster e á tristeza de Atenas. Pensei nela, algo intensamente. Apagada a decepciόn do ano anterior, non tiña ningún sentimento negativo por ela: faltoulle o valor de ser honesta comigo, iso si, mais non é mala persoa. Ficaba claro que, de poder evitar que eu sufrise, faríao. Con todo, pensar nela, pensar no que foi e no que podería ser mais non foi, un pouco aínda doía. Neses poucos minutos de soidade no sur de Dinamarca, antes de que chegaran os colegas, decateime de que, a pesar de pasaren nove meses, a ferida non pechara totalmente. E esas bandeiriñas verteron un pouco de sal nela.
- BRITANNIA – III: UN NOVO COMEZO E UNHA FINAL FAMILIAR
En xaneiro de 2016, sen razόn ningunha agás a miña propia inquietude, decidín voltar ao norte de Inglaterra. Estiven duas semanas en Liverpool, no piso dun amigo meu e a súa parella (casualidade, gregos os dous), que foron tan amábeis como para hospedarme, e logo voltei a Lancaster para buscar piso. En primavera, mentres traballaba como asistente á investigaciόn para a miña ex supervisora, coñecín a unha moza do noreste de Italia, doutoranda no mesmo departamento. Un día tomamos un café e comezamos a vernos máis regularmente, sobre todo para cociñar xuntos. Progresivamente, comezamos a vernos tamén para dar paseos. Un día, mentres estábamos a mirar o atardecer dende as alturas de Bailrigg, de súpeto ela propúxome: “Esta tarde xόgase a final de Champions. Que tal che parecería mirala no bar do Fylde?” Ah. Que equipos xogaban? Xa, eses. Esta vez en Milán, o Atleti voltaba a intentar gañar a súa primeira Champions’ League, desafíando os seus ricos e exitosos rivais de sempre. Outra vez, inutilmente: a pantalla xigante da televisiόn do Fylde College amosounos a Sergio Ramos levantar a copa para o Madrid. Co corazόn quebrado, o día seguinte os afecionados do Atleti voltarían á capital española. Co corazόn cheo de esperanza, eu quedaría no Reino Unido. Tres anos máis tarde, esa relaciόn tamén se acabaría. Porén, esta xa é outra historia.
O bico da néboa 