Cidades de Europa, unha ex-moza e un tema recorrente, episodio I

I still believe in your eyes / There is no choice, I belong to your life / Baby, I’m meant to love you some day / You’ll be my baby and we’ll fly away…

GIGI D’AGOSTINO, L’amour toujours

A Coruña, 17 de xuño de 2020

O textiño que ides ler é un relatiño autobiográfico. Unha historia de sentimento e ilusión, pero tamén de illamento e confusión: un amor inicialmente apenas percibido, logo sentido de maneira cada vez máis profunda, soñado, alimentado a pesar da distancia e que, cando por fin xurdiu a posibilidade de seguilo a través de Europa, se negou. Unha breve crónica da historia, sen involucrarme demasiado na descrición das miñas emocións. Así, como a vivín eu algúns anos atrás. Ao saír o relato demasiado longo, decidín dividilo en dúas partes. Aquí vos vai a primeira, nas vindeiras semanas, arrancará a segunda.

• LANCASTER-ATENAS – I: UN XEITO RARO DE INFATUARSE…

“Díxome o médico que teño un enorme quiste no estómago. Deben operarme de urxencia.” Nosa señora. Ela atopábase en Atenas, na casa da súa nai, pero estaba a piques de voltar a Inglaterra para defender a súa tese doutoral, que – incribelmente – completou en menos de tres anos. Eu estaba a traballar cara ao mesmo título académico. A verdade é que, até entón, nunca fomos íntimos: vímonos algunhas veces en Lancaster, tiñamos afinidades políticas e levabámonos ben. E xa está. Así pensaba eu, así pensaba ela. Ao cabo, apenas estabamos en contacto por Messenger, como podíamos pensar…? Xa, erro fundamental: estas cousiñas non se pensan, séntense. “Operarme… urxencia… urxencia… urxencia…”. Manda carallo. O eco destas palabras rebotaba na miña cabeza. Comecei a sentir un pouco de medo e, un pouquiño máis tarde, un pouco máis. E máis. E cada vez máis. Así que comecei a escribirlle cada mañá. E, despois dalgúns días, tamén cada noite. E a enviarlle imaxes cariñosas, antes e despois da operación. Todo comezou así. Necesitamos un acontecemento triste para decatármonos de que xa non eramos amigos calquera. Absurdo, un pouquiño? Xa. Paciencia, paciencia: mellor tarde ca nunca. Iamos encontrarnos moi cedo.

• BRITANNIA – I: STOP’N’GO

“Estou tan gorda por mor da operación”, díxome, case como para se xustificar. Fíxome sorrir. Non esperaba isto dela, nunca lle interesaran estas cousas. Ela era unha intelectual comprometida politicamente, unha persoa demasiado “seria” para este tipo de discursos. Ou, polo menos, isto era o que sempre nos fixo ver. Respirei profundamente e acariñei a súa cara. “Déixate de toladas, moza. Asustástesme en serio, ti e o teu estómago”, pensei. Porén, non dixen nada: as prioridades eran outras. Biqueina na fronte e abraceina con forza. Sentía calor e estaba contento. Foi un momento de intenso cariño. Algúns días despois, ela defendeu a súa tese brillantemente, pero isto non foi noticia ningunha. Todo o mundo sabía que isto ía pasar. Sempre foi unha das estudantes mellores no Departamento. Quedouse en Lancaster xusto o tempo de brindar, antes de voltar á capital grega, onde tiña moito traballo que facer. Despedímonos con moita ilusión, conscientes de que nos veríamos a comezos de 2014.

• LANCASTER-ATENAS-XÉNOVA: CADA VEZ MÁIS

Aparentemente, hai sentimentos que medran a distancia, volvéndonos mociños. Ou, se queredes, namorados dos tempos dos nosos bisavós. Os derradeiros meses do ano, traballei como asistente ao ensino no curso English Sounds and Structures. Ben, neste período sentía realmente que o meu corazón estaba a latir noutro sitio, no sur de Europa. Un día, durante unha clase, sorprendeume a facer un debuxiño – bastante elaborado, na verdade – co seu nome, rodeado pola escrita “your name is poetry, your voice is music”… “Vaiche boa, Enrico! Mira que xa non tes 15 anos… e deberías escoitar o profesor, eh… es ti quen vai ter seminarios cos estudantes a próxima cuarta, caramba”, díxenme en silencio e púxenme a rir. Era verdade, mais eu estábame a sentir como un adolescente. Pasei as vacacións de Nadal en Italia, coa miña familia, aínda que tiven que pasar o 80% do tempo corrixindo ensaios. Ela e eu nunca deixaramos de escribirnos e, ao pasaren os días, botábaa cada vez máis en falta. Estivemos en contacto a distancia neste período tamén. Sabía que ía encontrala outra vez en Inglaterra, pero aínda non sabía cando. E isto, honestamente, comezaba a doerme bastante. A comezos de xaneiro, ao despedirme da miña familia no aeroporto de Xénova, boteille unha ollada aos horarios dos voos. Esperábame unha viaxe bastante longa, en termos temporais: para chegar a Manchester tiña que pasar por París CDG. E, unha vez no Reino Unido, coller o tren para Lancaster. Apertei os puños, lembro moi ben o meu sentimento de tristeza. Inglaterra? Que Inglaterra? Por que Inglaterra? Grecia sería o destino certo. Máis tiña que voltar a Lancaster para devolver os exames corrixidos (incribelmente, en xaneiro de 2014, aínda se necesitaba a copia en papel). O anunciador dentro de min emitiu a sentencia: “Síntoo moito, señor viaxeiro, aínda que o seu corazón estea a voar ao sueste, vostede diríxese cara ao noroeste. E punto pelota”. Non me quedou moito que pensar. “Fe e valor, Enrico: chegará marzo e volverédesvos ver en Lancaster”.

• LANCASTER-ATENAS – II: CORAZÓN COLGADO

Outra vez baixo o ceo cinsa do noroeste de Inglaterra, un inverno británico normal, con preponderancia de néboa e chuvia. Entreguei os exames corrixidos e voltei á miña tese de doutoramento. Ela estaba a traballar no ámbito político en Atenas, onde estaba a propagarse un vento de esperanza: co seu estilo informal, o novo líder da esquerda radical grega (ΣΥΡΙΖΑ), Alexis Tsipras, prometía levar a cabo un cambio nun país cada vez máis involucrado nunha crise e ameazado polo éxito popular dos populistas de dereita de Χρυσή Αυγή. Veriamosnos a principios de marzo. Eu estaba a contar os días, pero algo triste estaba para acontecer. Recibía moi malas novas dende Italia: o tumor maligno da miña tía Silvana ía agravándose. Facíase cada día máis claro que tiña que escoller: perder unha das raras ocasións para ver a miña moza, ou renunciar a despedirme persoalmente da miña tía. Non tiven o tempo: a vida e a morte tomaron a decisión por min. A tía marchou ao cabo dalgúns días. Falei sobre isto coa miña nai, estabamos de acordo: a tía Silvana non querería que voltase a Italia para o seu funeral, renunciando a ver a miña moza, que non vía dende o outono pasado. Entre o pasado e o futuro, ela sempre me animaría a escoller o futuro. Alea iacta est: quedaría na Inglaterra. Por unha banda, unha enorme tristeza pola perda da tía; pola outra, toda a ilusión do mundo pola inminente chegada da persoa que, cada hora e cada día, lle roubaba latexos ao meu corazón.

• BRITANNIA – II: A BITTER SWEET SYMPHONY

Tiña un pouquiño de ansiedade? Apenas, apenas. Deixei o campus da universidade unhas seis horas antes da chegada do seu tren. Fun a comer ao Fibber McGibbs. Bebín algunhas cervexas máis que o normal. Lembro que, de súpeto, o pub se encheu. Eu non o sabía, mais estaba a piques de comezar o torneo das 6 nacións de rugby: en Twickenham, Inglaterra recibiría a Gales. Foi bastante emocionante oír todo o pub poñerse a cantar “Swing low, sweet chariot” ao manifestarse a clara superioridade do equipo inglés. Ok, xa abondaba co deporte en televisión, había que marchar cara a estación. Fiquei moi decepcionado, inicialmente, algo parecía non estar ben. Nos primeiros días, ela parecía fría, case desinteresada. Houbo que falar. Parecía sentilo moito, díxome que sempre foi unha persoa moi ríxida, que o problema xurdiu tamén nas súas relacións pasadas, mais que iso non tiña nada que ver comigo e todo co seu carácter. Tiña, aparentemente, dificultades en desbloquearse. Un pouco de alivio, para min. Díxenlle que non tiña que preocuparse de nada, que había tempo, que soamente necesitaba entender o que estaba a pasar. Os días seguintes, foron moito mellores. Ela deixouse ir un pouco e eu sentíame cada vez máis feliz. Namorado da forma máis inxenua, estaba determinado a ser optimista: as cousas irían ben, si ou si. Non foi así, xa, como leredes máis adiante. Porén, esta breve visita de marzo deixoume unha das lembranzas máis intensas da miña vida. Un deses días, ela tiña un encontro con algúns colegas, unha tarde, na universidade. Acompañeina ata a porta, biqueina e ela sorriu, como nunca a vira sorrir. Imaxe que vin mil e mil veces na miña cabeza, a cámara cada vez máis lenta, momento tras momento. Sei que non foi máis que un momento, un instante, na verdade. Aínda así, abondou para encherme de luz. Ao saír do edificio, case batín a cabeza contra a porta, mais non me importaba. Camiñaba cara casa cunha sensación de lixeireza e felicidade dentro de min. Debía ter pinta de estar noutra dimensión, porque un amigo me preguntou: “Que che pasa hoxe, colega, estás ben?” Non precisei de buscar unha resposta, as palabras brotaron dende o meu interior: “De morrer agora mesmo, morrería feliz” e marchei para o pub. Cría realmente niso. E, seis anos máis tarde, aínda o creo: de morrer naquel momento, morrería feliz. Desafortunadamente, o peor estaba por chegar.