Believe – we are right
Believe – we are strong
Believe – in yourself
Believe – hardcore
AGNOSTIC FRONT, Believe
A Coruña, 06 de marzo de 2020
Estou a tomar un café con leite de soia, sentado nun bar da rúa San Andrés, cando ouzo notas moi familiares: é Isreaelites de Desmond Dekker & The Aces, un clásico do reggae, que para min representa moito – non a canción en si, senón a súa relación cun capítulo moi importante da miña historia persoal, que axiña che vou contar. Era a primavera do 1999, ía un clima xenial na Liguria, cun gran sol cada día e un mar de cores que estaba a explotar arredor de min. Sen embargo, para min era un período bastante triste porque acababa de abandonar o instituto, ao darme conta de que non era a escola certa para min. Comezaría outra vez desde cero noutra escola en outono (spoiler: esa foi apenas marxinalmente mellor, aínda que conseguín obter o título, malia cunha nota moi baixa: a miña historia como estudante de secundaria é un conto de fracasos seriais). A aquela altura, tiña 15 anos e unha gran paixón pola música que facía un gran barullo, en particular, gustábame moito o hardcore punk. De feito, os vellos discos de bandas estadounidenses (Agnostic Front, Sick of It All, Youth of Today, Cro-Mags, etc.) e italianas (Indigesti, Negazione, Raw Power, Sottopressione, Kafka, etc.) a miúdo acompañaban os meus días. Nun estanco da miña vila, merquei por 10.000 liras (seis euros e pico) unha revista de música alternativa + compilación de cancións punk inéditas. Unha destas era, xustamente, a versión punk/ska de Israelites que fixo a banda estadounidense Millencolin.
Recibín neses días a chamada do meu ex-compañeiro de escola Giorgio. Levábamos algúns meses sen vérmonos, máis tíñamos unha paixón común pola música non mainstream. Quedamos para ir á tenda de discos do meu amigo Luca, na preta vila de Varazze, que coñecemos algúns meses atrás, cando merquei o álbum Against de Sepultura. Esa chamada representou un dobre comezo. Por un lado, foi o principio dunha profunda, sincera amizade, unha das máis importantes da miña vida, que aínda hoxe segue forte, aínda que el foi vivir en California algúns anos atrás. Por outra banda, unha viaxe de exploración na galaxia da música punk e metal underground. É xustamente desta experiencia que lle vou contar hoxe (vou limitar a miña atención ao lado musical, máis na verdade tamén esta experiencia incluíu o descubrimento dunha serie de valores políticos, ideolóxicos e sociais que me acompañan aínda hoxe, aínda que no tempo se matizaron conforme ó que aprendín a través das miñas experiencias persoais).
No outono do 1999, establecemos o noso webzine, que decidimos chamar C.C.R (Clash City Rockers), en honor á canción de The Clash. Os seus contidos incluían biografías das bandas, entrevistas, críticas de discos, algunha esporádica opinión (lembro un texto contra a homofobía) e un espazo para quen quixese deixarnos unha mensaxe. Internet acababa de espallarse, a aquela altura, e a maioría dos fanzines aínda saía en papel. Comecei neste período a enviar cartas á bandas de todo o mundo e a descubrir unha realidade alternativa á vida de vila, que tan pouco me interesaba. Comecei a decatarme da existencia de auto-producións, distribucións independentes, vinilos de 7” que, normalmente, xiraban a 33rpm aínda que tiñan o tamaño clásico dos de 45rpm. A experiencia foi incrible. Dedicaba case todo o meu tempo libre a escoitar, coñecer e promover esta música, estudando de forma detallada os catálogos das distribucións de discos, para gastar ben os cartos que recibía cada semana da miña avoa Alice, que normalmente se convertían en discos e fanzines (coa excepción dalgúns ensaios políticos). A correspondencia coas bandas foi seguramente o lado mellor desta experiencia, o que máis valoro e levo no meu corazón.
Houbo moitos, moitos episodios xeniais que nunca vou esquecer. O máis peculiar, o que quero destacar, pasou nas vacacións de Semana Santa do 2000. Lembro moi ben ese día soleado de abril no que recibín o paquete do batera da banda sudafricana Groinchurn, que me enviou, xunto a outro material interesante, un CD de 3”, titulado Already dead – nunca vira este formato e creo que nunca o verei outra vez. Impresionoume a humildade dos músicos dunha banda que, aínda que xa tiñan publicados algúns álbums para algunhas gravadoras importantes do underground metal, encontraron o tempo para preparar un paquete con tanto coidado para un modestísimo webzine de dos adolescentes doutro continente. Isto pasaríame outras veces con outras bandas, pero este episodio foi o máis peculiar, ben porque inesperado, ben pola natureza do material que me enviaron.
Alén de C.C.R., traballei noutros proxectos sobre a música independente. No verán do 2001, publiquei o primeiro número dunha fanzine en papel, titulada Encrusted Blood, que contiña entrevistas a cinco bandas, cada unha dun país distinto (Depression – Alemaña, Magnetron – Holanda, Haemorrhage – España, Kontatto – Italia, Grossmember – Polonia), varias críticas de discos e casete demo, un par de artigos de opinións e unha biografía da histórica banda de crust/punk Discharge, coa que me atopei na internet e intentei traducir do inglés ao italiano o mellor que puiden. Publicaría outro número o ano seguinte, que contiña, entre outra cousas, unha serie de tres entrevistas a bandas hardcore punk locais (Kafka, Never Was, Downright) que titulei globalmente Genova per noi (“Xénova para nós”), como a coñecida canción de Paolo Conte, mais o primeiro número é o ao que teño máis cariño. Dende 2004 a 2006, nos primeiros anos da universidade, tiña unha webzine sobre o death metal co meu amigo Mirko (Deathbringer), que tiña un negocio de discos metal en Savona. En 2014 escribín un artigo sobre o hardcore punk finlandés dos primeiros anos 80 para a webzine dalgúns amigos meus (In Your Eyes). Por fin, en 2015, voltei a publicar un número dunha fanzine en papel (Stigma), a miña primeira publicación en inglés, que contiña entrevistas a oito bandas (Cripple Bastards, Skitsystem, Psychotic Despair, Instinct of Survival, Death Toll 80k, Wolfbrigade, Six Brew Bantha, e Simbiose), moitas críticas de discos e unha breve reportaxe dun concerto de Cripple Bastards en Xénova. Diría, que esta foi a miña mellor publicación: a idade e a experiencia axudáronme moito. Con todo, este foi o canto do cisne das miñas publicacións que pertencen a este mundo, polo menos ata agora.
Aínda que, na actualidade, esa época paréceme bastante lonxe, sempre vou levar este mundo no meu peito e, sempre que puider, farei o que poida para axudarlles aos rapaces e rapazas que si seguen traballando moito no seu tempo libre, con entusiasmo e ilusión, para que o mundo das auto-producións e da cultura independente siga vivo. Para que o latexo deste mundo sinxelo e sincero que a meirande parte da xente ignora e, a miúdo, deprecia sen darlle unha posibilidade, xulgándoa con superficialidade dende o exterior (sei do que falo). Na verdade, aos concertos cheos destes mozos e mozas que visten dun xeito raro (“raro” para a maioría da xente, non para min), levan tatuaxes, piercings e pelo de cores particulares, teñen opinións políticas moi fortes e escoitan música barulleira, nunca encontrei un gramo da violencia e do machismo idiota que vin moitas veces nos pubs e nas discotecas e moitos partidos de fútbol (fique claro que non me refiro aos ultras, porque medrei na Gradinata Nord – “Bancada Norte” – de Xénova e sei que a sociedade ten unha visión incorrecta sobre este mundo, proporcionada polos medios de comunicación a miúdo en mala fe). Eu sempre apoiarei este xénero de tipo de actividade culturais e de contra-información, que precisan da paixón sincera e do esforzo constante de moitas persoas, para que siga vivo o latexo deste corazón, o corazón vibrante do mundo da independencia intelectual e cultural.
O bico da néboa 